Earth Mama | Dagboek van een mama

In de blogreeks ‘Earth Mama‘ geef ik mijn insights over hoe ik het moederschap ervaar.

Een halve dag uit mijn leven

Gisterenavond lag kleine man laat in zijn bedje, waardoor hij deze ochtend toch wat langer slaapt. Om 8u30 word ik rustig wakker, nog niets te horen in de kamer hiernaast. Tegen 9 uur sta ik gewassen en gekleed naast zijn bedje: “Schatje? Wakker worden…”

Terwijl we naar beneden gaan, gaat de voordeur open. Vriendlief is thuis en heeft boodschappen mee. Hij was duidelijk grote inkopen gaan doen. “Goedemorgen! Beetje uitslapen zegt ze?”, zegt hij vrolijk. Tsja, sinds augustus 2017 is 8u30 opstaan dus echt wel uitslapen.

Eerst en vooral geef ik kleine man zijn flesje, terwijl ik een koffie maak. Kleine man kijkt ondertussen naar een aflevering van Bumba (of zoals hij het noemt: “Babaaaa!”). Terwijl Vriend boterhammen eet voor hij in zijn bed kruipt, ontbijt ik. Ondertussen praten we over hoe de nacht is verlopen en over een weekendcollega van hem. Na mijn ontbijt, was en kleed ik mijn klein mannetje. Wanneer Vriend in bed kruipt, schuif ik kleine man aan tafel om een boterham te eten. Grote honger heeft hij niet: slechts een half boterhammetje gaat erin. Daarna laat hij blijken dat hij genoeg heeft.

We doen de schoentjes aan en gaan naar buiten in de tuin. De zon schijnt en hoewel het gras nog wat nat is, is het ideaal weer om buiten te spelen. Ik beslis dat het misschien beter zou zijn om geen stoffen schoenen aan te doen en voor gummibotten te kiezen. Ik vang kleine man, en met een worstelend kind ga ik terug naar binnen. Botjes it is!

Ik besluit een boek mee te nemen naar buiten, terwijl kleine man heen en weer rent. Ik lees een alinea en schrik van kindergehuil op. Kleine man is tegen een tafel gelopen en roept: “Tutje!!!” onder het huilen door. Ik geef hem zijn tutje en neem hem troostend in mijn armen, een dikke mama-knuffel doet altijd wonderen. Wanneer hij gekalmeerd is, bekijk ik zijn gezichtje en zie dat hij een rode plek net boven zijn blauwe plek van eergisteren heeft (toen is hij op de creche gevallen met zijn gezicht tegen een wasbak). Ik zucht. Ook deze zal blauw worden.

Kleine man glipt van mijn schoot en gaat vrolijk terug verder spelen. Wanneer ik nog een alinea heb gelezen, hoor ik een klop. Ik kijk op van mijn boek en zie dat kleine man de stok van een schuurborstel probeert te nemen. Ik zeg: “Nee!”, maar zijn oortjes blijken kapot te zijn. Wanneer ik ga rechtsta, loopt hij gierend van het lachen weg. Ik hoor de schreeuw van gierzwaluwen en kijk naar boven, daar zijn ze terug! Om het moment vast te leggen, reblog ik een oude post. Ik kijk op mijn polshorloge en zie dat het ondertussen 11 uur is. Ik vraag aan kleine vriend of hij een koekje wilt. Hij knikt van ja en loopt naar de achterdeur. Eenmaal binnen geef ik hem 2 letterkoekjes.

Met zijn koekjes gaat hij flink aan de salontafel zitten. Ondertussen lees ik nog een alinea in mijn boek. Nog voor mijn alinea ten einde is, kruipt zoonlief in de zetel en probeert hij op mijn schoot te klimmen en mijn boek af te nemen. Ik leg mijn boek langs de kant. Interesse zoonlief is ook weg, en hij glijdt terug van mijn schoot. Ik zet mijn computer op tafel en besluit deze blogpost te beginnen. Zoonlief klimt ondertussen op de stoel naast mij en probeert te kijken wat ik doe. Ik vraag hem of hij wilt kleuren en enthousiast knikt hij van ja. Ik haal zijn knutselspulletjes uit en geef hem 2 potloden. Hij geeft te kennen dat het niet goed is, en ik geef hem er nog 2 extra. Enthousiast begint hij te kleuren en ik begin te typen. Hij hoort het getyp en probeert om de rol papier heen te kijken om te zien wat ik doe. Hij begint zijn kleurpotloden in zijn mond te steken en ik neem er terug 3 weg. Kwaad duwt hij alle spulletjes weg. Ik zeg dat hij dat niet mag doen en hij begint te huilen. Hij trekt aan zijn knutselshort en ik doe deze uit, nadat ik alle spulletjes weggedaan heb. Ik haal hem uit zijn stoeletje en geef hem auto’s om mee te spelen. Hij zet de auto’s op de salontafel en klimt terug op de stoel naast mij.

Hij neemt de kleurpotloden en zijn papier. Ik zet hem terug in zijn stoel, en laat hem deze keer kleuren zonder short. Dat gaat goed, tot hij het rode potlood in zijn mond stopt. Ondertussen heeft hij ook al een dikke rode streep aan zijn oog. Ik zeg dat hij dit niet in zijn mond mag steken en hij duwt zijn knutselgerief terug weg. Ik leg alles aan de kant en hij pruilt en begint te huilen. Ik kijk op mijn klok en zie dat het ondertussen kwart voor 12 is. Het wordt stilaan tijd dat hij in zijn bedje kan, want aan zijn gedrag kan ik overduidelijk zien dat hij moe is. Ik geef hem 2 sneetjes brood, die hij enthousiast opeet. Na het eten laat ik hem de trap opkruipen en stop ik hem in bed. Bijna onmiddellijk valt hij in slaap.

Ik bedenk wat mijn to do-lijst voor vandaag is. Voor ik tot actie overga, valt het me in dat Vriend en ik vanavond met familie gaan eten. Ik kijk in de koelkast of Vriend eten voor Kleine Man (die bij de babysit blijft) voorzien heeft. Dit is niet het geval. Ik trek mijn schoenen aan en loop naar de winkel om de hoek. Zoonlief krijgt niet vaak kant-en-klaar-potjes, maar op zo een momenten is het wel handig. Wanneer ik terug ben, wordt het tijd om mijn to do lijst te starten. Het is ondertussen al 12u30 en ik heb nog exact 1 uur voordat Grote man wakker wordt…